3η αγωνιστική

5^ο ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΟΜΑΔΙΚΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΠΑΙΔΩΝ – ΚΟΡΑΣΙΔΩΝ

ΠΑΤΡΑ 15 – 17 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2012

 

Συνεχίζονται οι σκληρές μάχες στο Patra Palace για δεύτερο πρωινό. Στον τρίτο γύρο της διοργάνωσης είχαμε τα πρώτα ντέρμπυ. Για παράδειγμα, έπαιξε το νο 1 της αρχικής κατάταξης με το νο 3 και το νο 2 με το νο 4. Και στις δύο περιπτώσεις τα θεωρητικά φαβορί επικράτησαν και έτσι το πρωτάθλημα ουσιαστικά θα κριθεί στο ντέρμπυ του απογευματινού γύρου.

Για αυτόν τον γύρο αποφάσισα να αναλύσω την παρακάτω παρτίδα:

Tsakiris,Haralambos (2182)

Naoum,Spyridon (2229)

 

1.d4 Nf6 2.c4 g6 3.f3 e5!?

 

Αν δεν κάνω κάποιο τραγικό λάθος, αυτή ήταν μια ιδέα του Ούγγρου Αντοριάν που την έδειξε στον Λέκο (παρ’ ολίγον Παγκόσμιος Πρωταθλητής το 2004) και αυτός την χρησιμοποίησε επιτυχημένα εναντίον του Κράμνικ στο τουρνουά του Τίλπμπουργκ το 1998. Το 2008 η πρώτη Γιέλενα Ντέμπο στο βιβλίο της για την Αμυνα Γκρούνφελντ, πρότεινε ακριβώς αυτή τη συνέχεια για τον Μαύρο.

4.dxe5 Nh5

Ένα δολοφονικό σαχ στο θ4 είναι η απειλή

5.Nh3

Και αυτή είναι μια τυπική αντιμετώπιση από τον Λευκό όταν έχει παίξει το Πιόνι του στο ζ3. Αντί να παιχτεί το «αντι-αισθητικό» η3, ο Λευκός αναπτύσσει τον Ίππο του και αν δεχτεί σαχ θα το καλύψει με Ιζ2.

5…Nc6 6.Bg5 Be7 7.Bxe7 Qxe7 8.Nc3

Η αλλαγή των μαυροτετράγωνων Αξιωματικών μοιάζει αρχικά σαν μια λαθεμένη στρατηγικά απόφαση που πήρε ο Λευκός. Ο Μαύρος έχει πολύ καλό έλεγχο στα μαύρα τετράγωνα και η αλλαγή αυτή τονίζει την κυριαρχία του σε αυτά. Επίσης, ο Λευκός έχει πλεονέκτημα χώρου και λογικά θα έπρεπε να μην επιδιώκει ανταλλαγές κομματιών. Όμως, η βασική ιδέα εδώ είναι το πλεονέκτημα στην ανάπτυξη. Ο Λευκός είναι πιο κοντά στο να κάνει μεγάλο ροκέ και οδηγεί τη Βασίλισσα του Μαύρου σε ένα σημείο όπου είναι εκτεθειμένη στην κίνηση Ιδ5 στο άμεσο μέλλον.

 

Λάθος μεγάλο θα ήταν το 8.f4? γιατί μετά από 8…d6! ο Μαύρος αναλαμβάνει την πρωτοβουλία. Ο Λευκός πρέπει να καταλάβει πως το πλεονέκτημά του δεν είναι το Πιόνι πάνω σε αυτή τη θέση και εδώ ο Τσακίρης παίζει υποδειγματικά για να μας προσφέρει ένα αντιπροσωπευτικό παράδειγμα αυτής της ιδέας.

8…Qxe5 9.g4 Nf6N

Με αυτή την κίνηση βγαίνουμε από τα μονοπάτια της γνωστής θεωρίας που δεν είναι κάτι περισσότερο από την πράξη των GMs. Η παρτίδα Κράμνικ- Λέκο για την οποία μιλήσαμε πιο πάνω συνεχίστηκε με 9…Ng7 που είναι και πιο λογική από την κίνηση του Ναούμ (ο Ίππος πηγαίνει στο ε6). Νομίζω ότι μπορώ να εκφράσω τις αμφιβολίες μου για το κατά πόσον ο Μαύρος ισοφαρίζει μετά από 10.Qd2 και σε αυτή την περίπτωση.

10.Qd2 d6 11.g5 Nh5 12.Nd5 0–0 13.f4 Qd4 14.e3 Qxd2+ 15.Kxd2

 
Επαναλαμβάνω για ακόμη μια φορά πως βρίσκω το παιχνίδι του Λευκού υποδειγματικό σε αυτό το σημείο. Το πλεονέκτημά του είναι σαφές και η συνέχεια διδακτική.

15…Bg4 16.Rg1 Bf3 17.Nxc7 Rac8 18.Nb5 d5 19.c5 b6 20.cxb6 axb6 21.Bg2 Bxg2 22.Rxg2 d4 23.Nxd4 Nxd4 24.exd4 Rfd8 25.Kd3 Ng7 26.Ng1 Ne6 27.Ne2

Ο Λευκός είναι Πιόνι πάνω αλλά το Σκάκι είναι δύσκολο άθλημα το άτιμο… Ακόμα και αν έχεις αντικειμενικά κερδισμένη θέση πρέπει να παίζεις με ακρίβεια σε κάθε κίνηση.

27…b5?

27…Rxd4+! 28.Nxd4 Nxf4+ 29.Kd2 Nxg2 φαίνεται αρκετά ασφαλές για τον Μαύρο παρόλο που τα 2 προς 1 στην πτέρυγα της Βασίλισσας δίνουν μια ελπίδα στον Λευκό για να έχει να παίζει για κάτι στο μέλλον.

28.Rd1 Rc4

28…Rxd4+ 29.Nxd4 Nxf4+ 30.Ke3 Nxg2+ 31.Kf3 Nh4+ 32.Kg3 Nf5+ 33.Nxf5 gxf5 είναι μια σαφώς χειρότερη εκδοχή της ίδιας τακτικής ιδέας. «Όλα τα φινάλε Πύργων είναι ισόπαλα» είχε πει ο Τάρας και αυτό, όσο δογματικό και αν ακούγεται μας δίνει μια καλή πρακτική συμβουλή.

29.Ke3 Rc2 30.Rd2 Rxd2 31.Kxd2 Nxd4 32.Nxd4 Rxd4+ 33.Ke3

Να’ το το φινάλε Πύργων, αλλά αυτή τη φορά είναι κερδισμένο για τον Λευκό. Πώς μπορούμε όμως να το πούμε αυτό; Υπάρχει κάποιος τρόπος έτσι ώστε να μπορούμε να κάνουμε καλή (έστω πρακτικά) εκτίμηση των τυχών νίκης που έχει η μια παράταξη σε κάποιο φινάλε Πύργων;

 

Ο M.Marin στο εξαιρετικό και βραβευμένο βιβλίο του “Learn from the Legends” παίρνει έναν σπουδαίο παίχτη-μοντέλο για να μας παρουσιάσει ένα θέμα χρησιμοποιώντας παρτίδες από αυτόν τον κλασσικό παίχτη. Στο πρώτο κεφάλαιο λοιπόν χρησιμοποιεί τον Ρουμπινστάιν για τα Φινάλε Πύργων. Ακριβώς σε αυτό το κεφάλαιο μας μιλά για τον «Κανόνα του +2».  Αν κάποια παράταξη σε τέτοιο Φινάλε έχει κάποιο είδους πλεονέκτημα, τότε της προσθέτουμε έναν πόντο. Για παράδειγμα: επιπλέον Πιόνι +1, αλλά ενεργητικότερος Βασιλιάς για την άλλη παράταξη και το σκορ γίνεται 1-1. Αν μία παράταξη έχει πλεονέκτημα 2 μονάδων, τότε η θέση είναι πιθανόν κερδισμένη. Εδώ τι έχουμε; Πιόνι πάνω (+1) και ενεργητικότερο Βασιλιά (+2). Δεν μπορούμε πραγματικά έναν πόντο στην άλλη παράταξη για τον ελαφρώς πιο ενεργητικό της Πύργο, γιατί ουσιαστικά δεν μπορεί να μας προξενήσει κάποια ζημιά. Έτσι έχουμε +2 και ο Λευκός αντικειμενικά κερδίζει.

 

33…Ra4 34.b3 Ra8 35.Kd4 Kf8 36.Kc5 Rb8 37.Re2 b4 38.Kc6 Kg7 39.Kc5 h6 40.h4 hxg5 41.hxg5 Kf8 42.Re4 Ra8 43.Kxb4 Rxa2 44.Kc5 f6 45.b4 Rg2 46.gxf6 Kf7 47.b5 Kxf6 48.b6

Ενεργητικός Βασιλιάς και Πιόνι πάνω. Τώρα γίνεται σαφές.

Rh2 49.b7 Rh8 50.Kc6 Kf5 51.Rb4 Ke4 Kd5+ 1–0

Πολύ εντυπωσιακή ήταν και η παρακάτω παρτίδα:

 

Apostolakakis,Konstantinos (1776)

Petrakis,Stylianos (1550)

 

1.e4 e6 2.Nc3 d5 3.Nf3 Nf6 4.e5 Nfd7 5.d4 c5 6.Bf4 Nc6 7.dxc5 Bxc5

Αυτή είναι μια βαριάντα που βοήθησε τον Σπάσκι να κερδίσει το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα από τον Πετροσιάν το 1966, αφού πήρε μια σημαντική νίκη με τα Λευκά εδώ.

8.Qd2

 

Αυτή όμως δεν ήταν η επιλογή του Σπάσκι. Μετά από 8.Bd3 f6 9.exf6 Nxf6 ο Λευκός μπορεί να πάει για μεγάλο ροκέ όπως σε αυτή την παρτίδα ή για μικρό όπως έπαιξε ο Σπάσκι. Στο βιβλίο μου (με συνεργάτη και συν-συγγραφέα τον GM Aagaard) «Playing the French» που θα εκδοθεί σε λίγους μήνες από τον εκδοτικό οίκο Quality Chess, αναλύουμε την μετέπειτα παρτίδα του Πετροσιάν εναντίον του Λουμπόγιεβιτς στο Λας Πάλμας το 1973. Θεωρώ πως ο Μαύρος δεν έχει να φοβηθεί τίποτα εδώ, αλλά δεν μπορώ παρά να παραδεχτώ πως άλλο η πράξη, άλλο η θεωρία και όπως και να το κάνουμε η βαριάντα αυτή στην πράξη είναι επικίνδυνη. Αυτό αποδεικνύεται και στην παρτίδα μας.

 

8…a6 9.0–0–0 Qc7??

 

Σωστό ήταν το 9…0–0 10.Bd3 f6 11.exf6 Nxf6, πηγαίνοντας σε λίγο πιο γνωστά μονοπάτια. Ο Μαύρος παίζει απλά με β5-Αδ7 και Πγ8 και ίσως να στέκεται καλύτερος.

Όμως μετά από την κίνηση της παρτίδας, ακολουθεί μια έκπληξη τον Μαύρο:

10.Nxd5!

 

Οι περισσότεροι παίχτες της Γαλλικής Άμυνας (σίγουρα όχι ο Μορόζεβιτς, αλλά γι αυτό έγραψα «οι περισσότεροι»!) είναι συνηθισμένοι σε αργά παιχνίδια, με τη θέση τους να εμπνέει σταθερότητα και ασφάλεια. Έτσι λοιπόν, κινήσεις αυτού του τύπου σπάνια δεν προκαλούν σοκ! Προφανώς εδώ είναι η ιδέα να δοθεί η αποκάλυψη με την κίνηση ε5-ε6.

 

10…exd5 11.e6 Nde5 12.Nxe5 Nxe5 13.exf7+ Kf8

 

Αν 13…Kxf7 14.Qxd5+ και πέφτει το κομμάτι στο ε5.

 

14.Bxe5 Qxf7

 

14…Qxe5 15.Re1 κερδίζει για τον Λευκό, αλλά αν δεν φαγωθεί και το κομμάτι ο Μαύρος είναι απλά δύο Πιόνια κάτω και χωρίς το δικαίωμα του ροκέ. Απλά δηλαδή περιμένει την εκτέλεσή του.

15.Qxd5

15.Bc4 με την ιδέα 15…dxc4 16.Qd8+ Qe8 17.Qg5 και το «άσωστο» Rd8 μετά, ήταν ακόμα πιο δυνατό. Κανένας δεν μπορεί να κατηγορήσει τον Λευκό σε αυτό το σημείο όμως. Οδηγεί την παρτίδα σε πιο ήρεμα νερά με τη νίκη να είναι πλά θέμα χρόνου. Όπως και έγινε τελικά.

Στο επόμενο Δελτίο Τύπου θα επικεντρωθούμε στις 6 παρτίδες του μεγάλου ντέρμπυ!

 

Ντίρλης Νικόλαος